Woensdag 20 februari 2019

We kwamen vanmorgen rond 01.00 uur plaatselijke tijd op Dubai AirPort aan. 2 Uur later zouden we doorvliegen naar Schiphol. Eigenlijk was het nog best druk op het vliegveld voor zo midden in de nacht. Alle winkels waren ook gewoon open. Die 2 uurtjes zijn dan ook zo voorbij. Toiletbezoek, beetje opfrissen en tanden poetsen, koffie drinken en dan alweer boarden.

En ook deze keer hadden we geluk, het vliegtuig zat weer niet vol. We hadden nu samen de beschikking over 4 stoelen. Fijn hoor, voetjes omhoog, ruimte om te eten. Walter heeft het grootste deel van de reis geslapen. Ik was natuurlijk klaarwakker, ik had de vorige vlucht veel geslapen. Dus dan maar 7 uurtjes lezen en wat spelletjes op de IPad. Keurig op tijd landen we om 7.30 uur Nederlandse tijd op Schiphol.

Toen we het vliegtuig uitkwamen stonden er 2 bewapende mannen. Ze controleerden van bijna iedereen het paspoort, ik mocht zo doorlopen, andere blondharige ook. Maar anderen werden ondervraagd, waar ga je naartoe, waarom ben je hier. Bij sommigen werd het paspoort zelfs met een vergrootglas bekeken volgens Walter. Alles voor de veiligheid. Daarna wachten op de koffers en dan de auto ophalen.

Eindelijk weer gewoon rechts rijden, wat een rust geeft dat. Wel vergistte Walter zich een paar keer in de richtingwijzer en ruitenwisser. Gelukkig was her rustig op de weg, rond 9.15 uur waren we weer in Bavel. We zijn weer thuis na een fantastische tijd Down Under.

Dinsdag 19 februari 2019

Vandaag onze laatste dag in Sydney, vanmiddag vliegen we naar Dubai.

Na alles ingepakt te hebben en de spullen in de auto gelegd te hebben, zijn we uitgecheckt uit het Meriton. Wel konden we de auto nog laten staan in de garage. Omdat we pas om 14 uur op het vliegveld hoefden te zijn, zijn we nog voor de laatste keer met de metro naar Circular Quay gegaan. Walter had nog net genoeg op zijn Opalcard staan voor een retourtje, hij had nog 50 cent over.

Nog een laatste blik op het Opera House en de Harbour Bridge, nog een laatste kop koffie drinken in de haven. En dan moeten we echt afscheid nemen van deze fantastische stad. Ik hoop er ooit nog eens te komen!

Vanaf de Meriton Suites is het ongeveer 15 minuten rijden naar het International AirPort. Daar eerst onze huurauto ingeleverd, dat was zo gebeurd. Alles verliep zo vlot dat we eigenlijk te vroeg op het vliegveld waren. Maar beter te vroeg dan te laat. Inchecken verliep vlot, ik moest nog even mijn duty-free opalen oorbellen aangeven en toen waren we de douane door. Sydney AirPort is een prachtig vliegveld met heel veel mooie, dure winkels. Er was zelfs een Kate Spade winkel, de tassendroom van Manon. Nog even een broodje gegeten en toen was het al tijd om te boarden.

We vlogen opnieuw met Emirates. En wat hadden we een geluk deze vlucht! Het vliegtuig zat nog niet voor de helft vol. Dat betekende dus dat ik 3 stoelen voor mezelf had en Walter zelfs 4 stoelen. Zalig, ik kon gewoon languit liggen en heb dus heel goed geslapen gedurende de 14 uur durende vlucht. Walter heeft geprobeerd wakker te blijven om zo snel mogelijk weer in het Nederlandse ritme te komen, hij heeft vooral veel films gekeken. De vlucht verliep verder prima, we landen op de aangegeven tijd in Dubai, plaatselijke tijd 01.00 uur.

Maandag 18 februari 2019

Vandaag onze laatste dag in Sydney. Helaas verliep het niet helemaal zoals we gewild hadden.

Allereerst gingen we op weg naar Manly. Ik had graag de Manly Scenic Walk gelopen van Manly naar Spit Bridge, een prachtige tocht van 9 km langs de kust. Helaas gingen Walter zijn voeten dat niet redden dus we besloten om slechts een klein stukje te lopen. Allereerst gingen we naar Arabanoo Lookout, je had hier een prachtig uitzicht op Manly. In de verte zagen we zelfs de vuurtoren van Watson’s Bay waar we de eerste dag van onze reis waren geweest.

Daarna door naar Dobroyd Head, ook weer een prachtig uitzichtpunt. Het was een prachtige trail, wel jammer dat er hele stukken afgebrand waren. We kwamen langs Reef Beach, een klein strandje. Prachtig gelegen, het leek wel een Bounty eiland.

Bij Fortuyn Baskets Beach zijn we gestopt met de trail, via de woonwijk zijn we teruggelopen naar de auto. Wat is het daar mooi wonen! Prachtige huizen met steeds dat uitzicht op de oceaan, vaak met zwembad.

Daarna wilden we naar Manly. Helaas kwamen we erachter dat er problemen waren met de Visacard. Dat is hier echt een probleem, met onze Maestro bankcard kan je hier niet betalen. We konden dus nog niet eens de auto parkeren in Manly, alles gaat hier met een creditcard. Ontzettend jammer, ik had me zo opManly verheugd. We zijn maar teruggegaan naar ons appartement waar Walter gelukkig een betaalautomaten vond waar we wel konden pinnen.

Eind van de middag zijn we maar weer met de metro naar het centrum gegaan. Wat winkels gekeken en via George Street naar The Rocks gelopen. En dan zien we opeens een bekende op een terrasje zitten. Floor, de dochter van Nederlanders die in Italie wonen en waar wij al jaren op vakantie gaan. We wisten wel dat ze in Sydney zat maar je verwacht elkaar niet tegen te komen in zo’n grote stad.

Onze laatste diner hebben we weer gegeten bij The Oyster Bar, we hadden een tafeltje aan de waterkant. Voor de laatste keer nog zalig King Prawns gegeten. Nog een laatste keeer genoten van het prachtige zicht op de haven en de Harbour Bridge. Het blijft zo leuk om al die boten te zien, ze varen af en aan.

Sydney is een fascinerende stad, zoveel culturen die samen komen in 1 stad. Ik snap de jeugd zo goed die hier een paar maanden naartoe gaan, als ik jong was, zou ik dat ook doen. De 2 weken hier zijn omgevlogen, ik zou best nog langer willen blijven. Maar helaas, Walter heeft net online ingecheckt, dus het zit er morgen echt op.

Zondag 17 februari 2019

Vandaag een relaxed dagje gehad. Wel waren we weer op tijd uit bed, ik ben iedere dag toch rond 6 uur wakker. Walter heeft vanmorgen eerst nog een verslag voor zijn werk gemaakt en daarna gingen we weer op pad.

Deze keer was de bestemming Darling Harbour, daar was Walter nog niet geweest. Dus weer over de Pyrmont Bridge gelopen.

Deze keer ging er toen we halverwege waren een alarm, de brug werd op het middenstuk afgesloten omdat de brug open ging. De Pyrmont Bridge is geopend in 1902 en was de eerste volledig elektrische draaibrug ter wereld. Waarom hij nu openging was een raadsel, er kwam helemaal geen boot aan.

Daarna doorgelopen naar Tumbalong Park, hier was een festival bezig voor het Chinese nieuwjaar. Er waren verschillende optredens en allerlei kraampjes. Op zich was het nog vrij rustig, ik had het veel drukker verwacht. 2019 is het jaar van het varken, dat zie je ook overal terugkomen.

Naast dit park ligt de Chinese Garden of Friendship, opgezet volgens de Taoïstische principes. Deze tuin is ontworpen door tuinarchitecten uit Guangzhou voor het 200 jarig bestaan van Australië. Het was echt een prachtige tuin met watervallen, tempeltjes, een grote koi-vijver en prachtige begroeiing. Ook zagen we nig een paar prachtige lizzards, een was wel 80 cm groot.

Daarna teruggelopen naar Darling Harbour waar we lekker hebben zitten lunchen. Na de lunch zijn wat door de winkelstraten geslenterd richting Macquarie street.

Macquarie street is een van de mooiste straten van Sydney met een groot aantal oude panden zoals het hospitaal, dit is het oudste hospitaal van Australië. Het is opgebouwd uit zandsteen en heeft een Victoriaans uiterlijk. Naast het hospitaal vind je The Mint, sinds 1854 werd hier de Royal munt geslagen, de eerste buiten Engeland. Via de indrukwekkende bibliotheek zijn we naar de Botanische tuin gelopen.

Langs het water van Farmer Cove zijn we verder gelopen naar het Opera House, nu weer gezien vanaf een andere kant. Voor Walter dan, ik was daar al geweest. Toch weer allerlei foto’s gemaakt.

We zijn de dag geëindigd bij The Oyster Bar, waar we zalig hebben zitten borrelen en eten. En dat met het prachtige uitzicht op de haven.

Zitten we daar lekker, horen we opeens aparte vogelgeluiden. Zitten er 2 prachtige kleine papegaaien, de regenboog lorikeet. Prachtig gekleurd, ongeveer 30 cm groot. Je merkte dat ze hier vaker kwamen, ze dronken uit een bakje water op de bar, aten samen een suikerzakje leeg en eentje ging zelfs bij een ober op de arm zitten. Zo leuk om te zien.

Nu zijn we weer terug op de kamer. Morgen onze laatste dag in Sydney, deze 2 weken zijn voorbij gevlogen.

Zaterdag 16 februari 2019

Vanmorgen vroeg opgestaan. We wilden naar Scenic World en op zaterdag kan het daar nogal druk zijn. We zaten om 7.45 uur dus al in de auto op zoek naar een ontbijtzaakje. Bij het motel waar we overnacht hebben was geen ontbijt inbegrepen. Gelukkig zaten er in Katoomba meerdere zaakjes om wat te eten. We vonden een leuk zaakje waar meerdere mensen zaten te ontbijten. Inclusief 4 meiden, die kwamen we later weer tegen in Scenic World, ze werkten daar en herkenden ons ook.

Scenic World is een soort van atractiepark in de Blue Mountains met meerdere kabelbanen. Het ging om 9 uur open en wij stapten dus als een van eersten naar binnen. Allereerst gingen we naar de Scenic Skyway, de hoogste kabelbaan van Australië. Je hangt 270 meter boven de Jamison Valley en hebt een mooi uitzicht op de Katoomba Falls. De Skyway kan 84 man dragen, wij zaten er slechts met 8 man in. We konden dus op ons gemak rondlopen en foto’s nemen. In het midden van de cabine zit een glazen vloer waardoor je naar beneden kan kijken. Aan de overkant aangekomen gingen we meteen weer terug.

Daarna doorgegaan naar de Scenic Railway. Met een helling van 52 graden is dit de steilste passagierstrein ter wereld. Omdat we zo vroeg waren, zaten we helemaal voorin de trein, je hebt dan een fantastisch uitzicht!

Beneden aangekomen zijn we de Scenic Walkway gaan lopen, een tocht van 2,4 km door een regenwoud. Je loopt hier op een houten vlonder om de natuur te beschermen. Het was een prachtige wandeling, gelukkig was het nog heel rustig zo vroeg op de morgen. We hebben dan ook het geluk gehad dat we een lyrebird hebben gezien. Deze vogels zijn erg schuw, je ziet ze vooral ‘s morgens vroeg.

De wandeling eindigt bij de Scenic Cableway, dit is de grootste kabelbaan van Australië. We zijn 545 meter omhoog gegaan met weer prachtige uitzichten. Langs de kabelbaan zie je een oude achtbaan liggen. Deze is jaren geleden gebouwd, kosten 13 miljoen dollar. Maar hij is uiteindelijk nooit geopend.

Toen eerst maar even een kop koffie gaan drinken met een prachtig uitzicht op de Jamison Valley en de Three Sisters. En omdat we onbeperkt toegang hadden tot de kabelbanen nog maar een keer met de railway naar beneden en meteen weer terug omhoog, dat is toch weer een andere ervaring. Daarna weer met de Skyway naar de overkant en deze keer wel uitgestapt.

We zijn vanuit daar naar de Cliff View Lookout gelopen, je hebt hier uitzicht op de Three Sisters en de Katoomba Falls. En we zagen hier ontzettend veel kaketoes vliegen. Ze maken ontzettend veel herrie en vliegen vaak met meerderen bij elkaar. Ze zijn 40-50 cm groot en het wit steekt duidelijk af tegen de groene bomen. Daarna een stuk van de Prince Henry Cliff Walk gelopen terug naar Scenic World, ongeveer 30-45 minuten lopen. Je komt dan langs de Katoomba Falls en meerdere uitzichtpunten.

Daarna teruggereden naar Katoomba voor de lunch. En verder naar Goverts Leap Lookout in een ander deel van het park. Het leek hier wel wat op de Grand Canyon maar dan begroeid met bomen. Ook zo ontzettend mooi. Nog even doorgereden Evans Lookout en toen teruggereden naar het plaatsje Leura. Dit is een klein toeristenplaatsje met allerlei winkeltjes, dus even door de hoofdstraat geslenterd.

Tenslotte nog gestopt bij de Gordon Falls Overlook, na een kwartier lopen (vooral flink dalen) kom je bij een uitzichtpunt met weer uitzicht op de Three Sisters, op Sublime Point Lookout waar we gisteren waren en natuurlijk op de Gordon Fall. Teruggelopen naar de auto, nu weer flink stijgen, en toen terug naar Sydney. Dit was tenslotte nog bijna 2 uur rijden.

Rond 18 uur waren we weer terug in het Meriton in Mascot. Omdat we niet echt de fut hadden om nog naar het centrum te gaan maar weer gaan eten bij La Buffala, de pizzeria op de hoek. Nu nog even het reisblog bijwerken en dan direct lekker naar bed. Al dat lopen, daar word je toch best moe van.

Vrijdag 15 februari 2019

Gelukkig was Walter vandaag gewoon vrij en konden we weer samen op pad. We zijn vanmorgen vroeg naar de Blue Mountains gereden, een nationaal park ten westen van Sydney, ongeveer anderhalf uur rijden.

De Blue Mountains is ondanks zijn naam geen berggebieden. Het is een hoogvlakte die in de loop der jaren is uitgesleten. Het schijnt nog ouder te zijn dan de Grand Canyon. Het dankt zijn naam aan de blauwe kleur die je hier ziet. De vele eucalyptus bomen in het park scheiden een soort giftige stof uit die bij warmte blauw kleurt. De vegetatie is schitterend, veel delen van het park zijn regenwoud.

Onze eerste stop was bij Wentworth Falls, hier hebben we een schitterende trail gelopen van ongeveer 1,5 uur. Allereerst liepen we naar Princes Rock Outlook, via vele traptreden loop je naar dit uitzichtpunt van waar we onze blikken konden werpen op de waterval.

Daarna door naar Fletchers Lookout, van waar we vanuit een heel andere hoek uitzicht hadden op de waterval. Dit was een prachtig stuk om te lopen. Onder overhangende rotswanden die begroeid waren met mossen en varens, prachtig.

En daarna door naar de waterval, dat blijft altijd mooi om te zien. Hij was niet heel groot, maar in combinatie met de omgeving was het erg mooi. We hebben dan ook weer veel foto’s gemaakt en gefilmd.

Daarna teruggelopen naar de auto. Walter wilde toen naar een koffiezaakje met een prachtig uitzicht maar helaas stond de hele parkeerplaats vol. Het was ook wel een hele kleine parkeerplaats, ik denk nog geen 20 plaatsen.

Toen maar doorgereden naar Sublime Point Lookout, vanaf hier hadden we onze eerste uitzicht over de Three Sisters, de bekendste rotsformatie van het park. Hoewel het maar een klein stukje lopen was, 175 meter, was het toch even zwaar. Naar beneden ging natuurlijk wel, maar de terugweg moest natuurlijk weer omhoog.

Het was ondertussen lunchtijd geworden, dus zijn we in Leura een broodje gaan eten. En daarna door naar Echo Point in Katoomba voor een prachtig uitzicht over de Three Sisters. Dit zijn 3 rotspunten vlak naast elkaar.

Volgens een aboriginal legende waren 3 prachtige zussen genaamd Meehni, Wimlah en Gunnedoo van het Gundungurra volk verliefd op 3 broers van het Dharruk volk. Helaas was een huwelijk verboden bij hun wetten. De broers waren krijgers en ze besloten de zussen met geweld te halen. De oorlog tussen beide volken dwong de Kuradjuri (wijze man) van het Gundungurra volk de zussen in rots te veranderen. Zijn bedoeling was om ze terug te veranderen als het gevaar geweken was. Helaas stierf hij tijdens de strijd. Tot de dag van vandaag is er nog niemand geweest die de betovering heeft kunnen verbreken.

Hoewel het maar een legende is, vind ik zulke verhalen altijd wel interessant om te lezen.

Via de Honeymoon Bridge kan je naar de eerste zuster lopen, dat wilden wij ook gaan doen. Het eerste deel van de trail was heel goed te doen, er lag een prachtig pad langs de bovenhand van de klif. Maar om bij de Honeymoon Bridge te komen, moest je flink dalen langs een steile trap. Maar dan had je ook wel een schitterend uitzicht. Jammer was wel dat het hier heel druk was en de trap maar een meter breed. Maar we hebben weer heel veel foto’s gemaakt.

Daarna dezelfde weg weer terug, nou we liepen te hijgen, niet normaal. Ik maak me dan toch wel zorgen om Walter zijn hart. Maar, er is volgens hem natuurlijk niets aan de hand. Nou is het wel zo dat iedereen flink hijgend boven kwam, we waren niet de enigen.

Na nog wat rondgekeken te hebben zijn we lekker een wijntje gaan drinken voordat we doorgereden zijn naar Alpine Motor Motel waar we 1 nacht zullen blijven. Het lijkt net op zo’n Amerikaans motel met kamers die deuren aan een buitengalerij hebben. Wij hebben een kamer op de benedenverdieping. Eenvoudig maar netjes. Vanavond gaan we hopelijk lekker eten in Katoomba en morgen nog een dag genieten van de prachtige Blue Mountains.

Donderdag 14 februari 2019

Vandaag is Walter zijn laatste werkdag en hij zou rond 12 uur klaar zijn. Philip zou ons dan meenemen op zijn boot om wat door de haven te varen. Nou, dat is natuurlijk hartstikke leuk dus daar zeiden we geen nee tegen. Ik zou rond 12.30 uur opgepikt worden in Darling Harbour, tot die tijd kon ik wat voor mezelf doen.

Ik heb de ochtend doorgebracht in de Royal Botanic Gardens. Deze tuinen liggen vlak bij het Opera House, dus eerst daar maar eens naartoe gegaan. Weer volop foto's gemaakt, maar nu vanaf de trappen en de andere kant van het gebouw.

En daarna doorgelopen naar de tuinen. De tuin vormt zich rondom een baai, Farm Cove. Ik ben langs het water eerst naar de andere kant van het park gelopen. Hier vind je Mrs Macquarie's Chair, een rotsformatie die de stoel van gouverneursvrouw Macquarie moet voorstellen. Op die manier kon zij vanaf haar zetel de boten komen zien aanvaren. Helaas waren er net een paar busladingen Chinezen gedropt, dus het was er ontzettend druk.

Daarna langzaam door de tuinen terug geslenterd naar het beginpunt. Prachtig om te zien, schitterende oude bomen, prachtige struiken en planten. Ook nog veel bloemen, dat had ik niet verwacht. Het is hier tenslotte het einde van de zomer, veel bloemen zijn al uitgebloeid. De tuinen worden ook goed onderhouden, overal zie je tuinmannen bezig. En steeds op de achtergrond de skyline van Sydney, heel indrukwekkend. Vooral de Aziatische tuin vond ik erg mooi met prachtige waterlelies.

Daarna door The Rocks naar het volgende uitzichtpunt gelopen, Barangaroo. Vanaf hier heb je mooie uitzichten over Harbour Bridge en Darling Harbour. Dat was ook mijn einddoel. In ongeveer een half uur heb ik langs het water naar Darling Harbour gelopen. Een leuke wandeling, de hele haven zit vol met restaurants en aanlegsteigers voor boten. Het was dan ook een drukte van belang.

Helaas moest ik wel even wachten tot de mannen me op kwamen halen, maar na ruim een half uur wachten waren ze eindelijk daar. Philip had een vriend meegenomen, de boot is van hen samen en nog een paar anderen. Dit om de kosten wat te drukken. Een leuke boot, zeewaardig en met een slaapplek in de kajuit. Maar het weer was te goed om binnen te zitten, dus daar zijn we niet geweest.

Allereerst zijn we onder de Harbour Bridge doorgevaren naar Farm Cove. Leuk om dit nu vanaf het water te zien, ik had daar vanmorgen nog gelopen. Philip had voor de lunch gezorgd, zalige wraps met kip, ham en anders lekkers. Makkelijk hoor, je gooit je anker uit en picknickt op het water.

Daarna doorgevaren naar Woolloomooloo Bay vanwaar ik een goed uitzicht had op Mrs Macquarie's Chair. Nu wel, geen Chinezen die voor me gaan staan. De volgende landtong is helemaal voor de Navy, er lagen een paar indrukwekkende schepen. Verder langs Rose Bay, hier liggen prachtige huizen aan het water. Je kan je niet voorstellen hoe duur wonen het hier is.

Ook nog even langs Watson's Bay gevaren, hier hebben we de eerste dag van onze reis doorgebracht. En toen langzaam weer terug. Nog even langs Taronga Zoo gevaren, kon Walter dit ook even zien.

Rond half 4 kwamen we in de haven aan waar de boot van Philip zijn ligplaats heeft. Daar hebben we afscheid genomen van Philip en Chris. Met de auto zijn we teruggereden naar Mascot, waar ik nu de verslagen van gisteren en vandaag zit te schrijven.

Vanavond gaan we met de metro weer naar het centrum om iets te eten. We hebben maar wel gereserveerd. Het is valentijnsdag en dat leeft hier nogal, dus het zal waarschijnlijk druk zijn in de restaurants.

Woensdag 13 februari 2019

Voor Walter was het vandaag weer een werkdag. Ik zou naar de wijk Paddington gaan. Ik moest wel op tijd terug zijn, want om 16.30 uur moest ik in Parramatta klaarstaan omdat we zouden gaan eten met Philip en Kate, de eigenaren van het bedrijf waar Walter voor werkt.

Om in Paddington te komen, moest ik eerst een stukje met de metro en daarna met de bus. Zo goed geregeld als de metro hier is, zo onduidelijk is het busverkeer. Gelukkig kan je op een app ongeveer zien waar je eruit moet, anders is het gewoon op de gok. Nergens in de bus staat aangegeven waar je bent of waar hij stopt. Maar ik ben er toch gekomen, al moest ik wel eerst een flink stuk lopen.

Paddington is een gezellige wijk met kleurige huizen en weinig hoogbouw. Het doet allemaal wat ouder aan, met Victoriaanse huisjes en smalle straatjes met bomen. In deze wijk vind je veel wat artistieke winkels en volop barretjes en restaurants. Het staat ook wel bekend als de homowijk van Sydney, ik zag dan ook enkele winkels met herenondergoed met glitter en pailletten. De meeste winkels vind je in Oxford Street, die heb ik dus helemaal afgelopen en weer terug.

Daarna doorgelopen naar het Queen Victoria Building. Dit is een voormalige markthal voor landbouwproducten uit 1898, in 1986 is het verbouwd tot een winkelcentrum. Het telt 5 verdiepingen, waarbij je via de onderste verdieping weer bij de metro uitkomt. De winkels die hier zitten zijn redelijk sjiek, ook zitten er veel eetzaakjes. Op de bovenste verdieping vind je een paar grote, aparte klokken. Er is hier ook een Pandora winkel, dus ik heb weer een nieuwe kraal gekocht, deze keer een Australische met een kangoeroe erop.

Daarna terug met de metro naar Mascot om me om te kleden. En dan weer terug met de metro naar Central, hier moest ik overstappen naar Parramatta. Dit is een tocht van ongeveer 40 minuten. Wel bovengronds, dat is leuk want dan zie je wat van de omgeving.

Walter en Philip kwamen me ophalen bij het metrostation. We kregen toen een kleine site-seeing van Philip. Allereerst gingen we naar een prachtig park in Parramatta, hier vind je enkele oude gouveneurswoningen.

Ook zagen we weer veel kaketoes vliegen, maar deze zijn zo snel en blijven niet zitten in de bomen zodat je ze niet kan fotograferen of filmen. Maar daar kwamen we niet voor, in dit park vind je ook een hele grote kolonie vleermuizen. Niet in een grot zoals wij dachten, maar ze hangen gewoon in de bomen. En behoorlijk groot, ik denk wel 40-50 cm lang. Hele bomen vol, niet voor te stellen. 's Avonds vliegen ze uit, overdag hangen ze daar maar.

Daarna doorgereden naar het Olympisch stadion. Leuk om te zien, het is nog steeds in gebruik. Er is een mooi monument met de namen van alle medaillewinnaars, we hebben er veel van Nederlanders gezien, zoals Inge de Bruijn, Pieter van de Hoogenband en Leontien van Moorsel. Sydney 2000 was ook een heel goed jaar voor de Nederlandse olympische sporters.

Daarna teruggereden naar Parramatta, waar we zalig gegeten hebben bij een Italiaans restaurant Candelori's. Buiten Philip en zijn vrouw Kate waren er nog 2 man bij die overgekomen waren voor een training, wel Australiërs. Het valt me wel op dat ze in Australië op tijd eten, rond 18 uur naar een restaurant gaan, is heel normaal. Om 21 uur ben je dan klaar met eten. Nu was dat vandaag niet erg want we moesten nog terugrijden en dat duurt toch al gauw een half uur. Voordat we naar Sydney teruggingen, nog even het bedrijf van Philip bezocht en gezien waar Walter de afgelopen dagen heeft doorgebracht.